Nie mów po prostu "nie rób tego", jeżeli nie możesz dodać "zrób zamiast tego to".
Nie nazywaj "kaprysami" rzeczy, które tylko przeszkadzają.
Nie przerywaj niczego co dziecko robi, nie uprzedzając go wcześniej.
Nie "wyprowadzaj" dziecka na spacer, ale idź "z" nim.
Nie wahaj się przed robieniem odstępstw od reguły.
Nie naigrywaj się z dziecka i nie bądź ironiczna: śmiej się z nim, a nie z niego.
Nie rób z dziecka widowiska ani zabawki.
Nie myśl, że dziecko zrozumie co do niego mówisz, tylko dlatego, że ty to rozumiesz.
Dotrzymuj obietnic i nie obiecuj, gdy wiesz, że nie możesz ich dotrzymać.
Nie kłam i nie unikaj pytań.
Wniosek jest jeden: dzieci nie potrzebują jedynie naszego uczucia i sympatii, lecz także naszej inteligencji oraz prawdziwego i cierpliwego wysiłku, aby zrozumieć drogę ich rozwoju. To jeszcze raz podkreślona konieczność słuchania dziecka.
